Bazı sessizlikler vardır ki insanın içine bir şiir gibi süzülür. Rüzgârın ağaç yapraklarında bıraktığı titreşim kadar nazik, bir mürekkep lekesi kadar derin… İşte o sessizlik bazen "tekbaşınalık" olur; gönüllü bir içe dönüş, kendini kendinde bulma arzusu. Bazen de "yalnızlık" olur; unutuşun, terk edilişin ve özlemle sarmalanmış bir bekleyişin adı.
Tekbaşınalık, kalabalıkların gölgesinde değil, kendi ışığında yaşamayı seçmektir. Gönlün bir rıza ile çekildiği sükûnettir. Şairlerin geceleriyle sırdaş olduğu, yazarların kelimelerle kurduğu gizli bahçelerdir bu hâl. Bir sabah güneşine karşı içilen kahve, bir kış akşamı pencereden düşen kar tanelerini izlemek kadar yalın ve huzur doludur. İçinde bir üretim, bir arayış, bir keşif saklıdır. Tekbaşınalığın kucağında insan, yalnızca kendine değil, evrene de yaklaşır; düşünceler derinleşir, hisler zarifleşir.
Ama yalnızlık… O, başka bir dildir. Soğuk bir gecede hiçbir lambanın yanmadığı sokak gibi. Dışarıdan bakıldığında sessizce duran bir ev, ama içeride yankılanan binlerce çığlık. Yalnızlık, insanın beklemediği bir boşlukla tanışmasıdır; sanki biri gelmeliydi ama gelmedi, biri dinlemeliydi ama sustu. Ve zamanla bu eksiklik, kalpte bir çatlaktan sızan hüzne dönüşür. Dostlukların eksikliği, sarılmaların yokluğu, kelimelerin cevapsız kalışıyla büyür.
Bir deniz kenarında düşün; biri tekbaşınadır. Dalgaların sesiyle dost olmuş, rüzgârla konuşan bir yüz. O an tekbaşınalık, huzurdur. Aynı sahilde başka biri vardır belki de, yalnızdır. Gözleri ufukta, içinde hep bir eksik cümle. Onun yalnızlığı bir özlemdir; birine, bir şeye, belki de kendine duyulan...
Tekbaşınalık, yüreğin kendi ritmini duymasıdır. Kalabalıktan değil, karmaşadan kaçıştır. Yalnızlık ise, ne kadar bağırsa da sesinin yankılanmadığı bir boşluktur. Biri seçilmiş bir şiirse, diğeri bitirilmemiş bir mektuptur.
İnsan, bazen birine rağmen değil, birine ihtiyaç duyarak yalnız kalır. Ama bazen de herkesin ötesinde, yalnızca kendine ulaşmak için tekbaşına kalır. Ve bu fark, ruhun bütün kaderini değiştirir.
